#سواد رسانه کمک کند تا:
۱- چگونگی ایجاد #پیام‌های رسانه‌ای را درک کنیم.
2- آنچه که رسانه‌ها می‌خواهند به #باور آن برسیم را تشخیص دهیم.
3- #تعصبات، #اطلاعات_غلط و #دروغ‌های_رسانه‌ای را تشخیص دهیم.
4- قسمتی از #داستان که #کتمان می‌شود را کشف کنیم.
5- پیام‌های رسانه‌ای را براساس تجربیات خود، باورها و ارزش‌هایمان #ارزیابی کنیم.
6- پیام‌های رسانه‌ای خود را #طراحی، #ایجاد و #توزیع کنیم.
مقدمه
استفاده از فناوری های نوین ارتباطی به ویژه شبکه های اجتماعی در دهه های اخیر ما را وارد دوران و جامعه تازه ای کرده است؛ گسترش چشمگیر فناوری های مربوط به ارتباطات الکترونیکی مانند شبکه های ماهواره ای و اینترنتی و تاثیر آن روی بسیاری از شئون اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و اقتصادی، جامعه را دستخوش تغییرات اساسی کرده است. شبکه های مجازی در فضای سایبرند که تمام جنبه های حیات بشر را تحت تاثیر قرارداده اند و عرصه های سیاسی، اجتماعی و فرهنگی را با انبوهی از فرصت ها و تهدید ها روبرو ساخته است تا بدان جا که برخی صاحب نظران از جمله جوزف نای[1] ، شبکه های اجتماعی مجازی را بُعد جدید قدرت در سده 21 دانسته اند.
زندگی روزمرۀ ما مملو از پیام‌هایی است که با ایما و اشاره رد و بدل می‌شود. استفاده از آنها آنچنان طبیعی و بی‌سروصداست که معمولاً اهمیتشان را از یاد می‌بریم. اما وقتی با مردمانی از فرهنگ‌های دیگر مواجه می‌شویم، تازه می‌فهمیم که تا چه حد معنای اشارات آنها را نمی‌فهمیم. یعنی چه که کسی نرمۀ گوشش را به سمت پایین می‌کشد؟ یعنی چه که با انگشتش دایره‌ای رسم می‌کند؟ کتابی جدید، مجموعه‌ای از این اشارات را در سطح جهان گرد آورده است.
دیوید کریستال، اسپکتیتور — ممکن است دربارۀ این ماجرا در طول جنگ عراق چیزهایی خوانده باشید. گروهی از مردم محلی به یک پایگاه نظامی آمریکایی نزدیک می‌شدند. یک سرباز آمریکایی دستش را به سمت آنها گرفت، به صورتی که بازویش تماماً باز شده و کف دستش به سمت آنها بود، با همان علامت مرسوم «ایست». محلی‌ها به آمدن ادامه دادند. سرباز دوباره این حرکت را تکرار می‌کند. اما آنها به نزدیک‌شدن ادامه دادند. برای همین شروع به شلیک می‌کند. محلی‌ها مردم عادی از آب درآمدند، نه ستیزه‌جو. از قرار معلوم امریکایی‌ها نمی‌دانستند که این حرکت در خاورمیانه نوعی خوش‌آمدگوییِ دوستانه است. «سلام» معنی می‌شود، نه «ایست».
ترجمۀ: حمید ضرابی
مرجع Spectator
الکس هرن، گاردین — مارک زاکربرگ از فیس‌بوک مثل شما یا من استفاده نمی‌کند. بنا به گزارش بلومبرگ، این مدیرعامل سی‌وسه‌ساله یک تیم ۱۲ نفرۀ ناظر دارد تا کامنت‌ها و هرزنامه‌ها را از صفحه‌اش پاک کنند. او یک «مُشت» کارمند هم دارد که به او کمک می‌کنند پست‌ها و سخنرانی‌هایش را بنویسد، و تعدادی عکاس حرفه‌ای که وقتی با کهنه‌سربازها در کنتاکی، مالکان کسب‌وکارهای کوچک در میزوری یا فروشندگان چیزاستیک در فیلادلفیا دیدار می‌کند تصویرهای صحنه‌چینی‌شدۀ بی‌نقص از او می‌اندازند.
در توییتر هم ماجرا همین است. از ۹ مدیر ارشد شرکت، فقط چهار نفر به طور متوسط بیش از یک توییت در روز داشته‌اند. نِد سگال، مدیر ارشد مالی شرکت، بیش از شش سال در توییتر بوده و کمتر از دو توییت در ماه فرستاده است. جک دورسی، یکی از بنیان‌گذاران شرکت که توییتری نسبتاً پرکارتری است، از زمان تأسیس سایت حدود ۲۳ هزار توییت فرستاده است، اما این هم بسیار کمتر از آن مقداری است که حتی کاربران نیمه‌درگیر در همین مدت فرستاده‌اند. دورسی به ندرت به غریبه‌ها جواب می‌دهد و از بحث یا جدل در سایت پرهیز می‌کند. او توییت زنده از برنامه‌های تلویزیونی یا ورزشی نمی‌فرستد. در حقیقت، او از توییتر واقعاً «استفاده» نمی‌کند؛ فقط هر از گاهی یک توییت می‌زند.
چنین الگویی در کل این بخش از اقتصاد صادق است.
علی‌رغم آن‌همه شعار «خودت هم از همان چیزی که می‌پزی بخور» در این صنعت، سرسخت‌ترین کاربران رسانه‌های
اجتماعی به ندرت آن‌هایی‌اند که بر کرسی‌های قدرت تکیه زده‌اند.
مرتباً به مطالبی در شبکه‌های اجتماعی نوک می‌زنیم و بعد آنها را نشخوار می‌کنیم.
ما به شکلی خطرناک به نوعی تقلید از دانایی نزدیک می‌شویم، دانایی‌ای که در واقع الگوی جدیدی از نادانی است.
سواد فرهنگی سنگ بستر ارزش‌های مشترک ماست.
سواد تصنعی
« فریب اعداد را نخورید،آنها فقط از تعداد حرف می زنند و این محدودیت بزرگی است.فرض کنید ۱۰۰ خوک و ۱ آدم دارید،اعداد فقط می گویند که نسبت آنها ۱۰۰ به ۱ است و بس.آنها نمی توانند از قدرت اقلیت چیزی بگویند.»
کیم_وو_چونگ
اجزاء تیتر
شما مجاز به نوشتن تیتر فرعی(روتیتر)، تیتر اصلی، سوتیتر و میان تیتر هستید. تیتر فرعی در واقع روتیتر است و همانطور که از اسمش مشخص است بالای تیتر اصلی و با حروف کوچکتر می‌آید. با حذف روتیتر نباید خللی به معنای تیتر اصلی وارد شود.
سوتیتر نیز با دو هدف به خبر اضافه می‌شود؛ کاربرد اول آن زیبایی خبر است و کاربرد دوم دادن اطلاعات بیشتر یا برجسته کردن قسمت‌های مهم است. سوتیتر معمولا میان دو نقل قول می‌آید.
خلاقیت و دوری از کلیشه
فاصله‌ی خلاقیت و کلیشه بسیار کم است و تفاوت آنها در «تکرار» است. برای مثال وقتی کانت گفت: «من فکر می‌کنم، پس هستم» برای نخستین بار جمله‌ی بسیار زیبایی بود؛ ولی تکرار بیش ازحد، آن را تبدیل به کلیشه کرد. سعی کنید در نگارش تیتر از کلیشه‌ها فاصله بگیرید.
قوانین را بشکنید
همانطور که گفته شد «باید»های تیترنویسی نسبی هستند. در صورتی که شکستن قوانین باعث زیبایی، گویایی و جذابیت خبر باشد می‌توانید بایدها را نادیده بگیرید. می‌توانید کلمات را تکرار کنید، فعل منفی بنویسید و یا تیتر سوال داشته باشید؛ اما بعضی قوانین مانند استفاده از نقطه در تیتر، قوانین ثابت هستند و جزو استثنائات نیستند.
اولین سکه ای که در ایران رواج یافت، در زمان داریوش اول در سال 516 ق.م ضرب شد و نام آن دریک بود.
هرودوت در مورد ضرب سکه دریک می گوید: او شاهی بود که از خود یادبودی گذارد که هیچ شاهی از خود باقی نگذاشته بود؛ و سکه دیگری که رواج داشت شکل بود به وزن 6.5 نقره.
چرا سلبریتی‌ها می‌توانند بر جوامع دیجیتال حکومت کنند؟ پاسخش را مارشال مک‌لوهان داده‌است: «رسانه همان پیام است» یعنی رسانه هویت بخش محتواست و محتوا هویت‌بخش رسانه نیست. یعنی تأکید بر «پادشاهی ارتباطات محتوایی» و نه خود محتوا
روزنامه‌ای صد در صد دوست‌دار طبیعت
یکی از تحریره های مشهور کشور ژاپن روزنامه ای منتشر کرده که بعد از خواندن می توان آن را کاشت تا شکوفه دهد.دریافت
