رسانه

قرن بیست‌ویکم نه فقط جواب‌های قدیمی، بلکه خود سؤال را هم به چالش کشیده است.

زن‌ها به درد ریاضی نمی‌خورند، اما در ادبیات از مرد‌ها بهترند، دلیلش هم این است که «سیمکشی» مغز مردها و زن‌ها با هم فرق دارد. مغز زن‌ها طوری طراحی شده است که بتوانند چندکار را همزمان انجام بدهند، اما مردها فقط باید روی یک کار تمرکز کنند، برای همین زن‌ها به درد رانندگی نمی‌خورند و مرد‌ها به درد بچه‌داری. اما آیا واقعاً مغز زنانه و مردانه وجود دارد؟ روان‌شناسی که عمرش را به مطالعۀ مغز گذرانده است، پاسخ جالبی برای این سوال دارد.

شاید وقتش رسیده بود که تحقیقات قدیمی دربارهٔ تفاوت‌های بین مغز مردان و زنان را کنار بگذاریم. آیا اصلاً تفاوت چشمگیری فقط براساس جنسیت وجود دارد؟ ریپن می‌گوید جواب منفی است. اینکه حرف دیگری بزنیم یک‌جور«حماقت عصب‌شناختی» است.
 

زندگی روزمرۀ ما مملو از پیام‌هایی است که با ایما و اشاره رد و بدل می‌شود. استفاده از آن‌ها آنچنان طبیعی و بی‌سروصداست که معمولاً اهمیتشان را از یاد می‌بریم. اما وقتی با مردمانی از فرهنگ‌های دیگر مواجه می‌شویم، تازه می‌فهمیم که تا چه حد معنای اشارات آن‌ها را نمی‌فهمیم. یعنی چه که کسی نرمۀ گوشش را به سمت پایین می‌کشد؟ یعنی چه که با انگشتش دایره‌ای رسم می‌کند؟ کتابی جدید، مجموعه‌ای از این اشارات را در سطح جهان گرد آورده است.

دیوید کریستال، اسپکتیتور — ممکن است دربارۀ این ماجرا در طول جنگ عراق چیزهایی خوانده باشید. گروهی از مردم محلی به یک پایگاه نظامی آمریکایی نزدیک می‌شدند. یک سرباز آمریکایی دستش را به سمت آن‌ها گرفت، به صورتی که بازویش تماماً باز شده و کف دستش به سمت آن‌ها بود، با همان علامت مرسوم «ایست». محلی‌ها به آمدن ادامه دادند. سرباز دوباره این حرکت را تکرار می‌کند. اما آن‌ها به نزدیک‌شدن ادامه دادند. برای همین شروع به شلیک می‌کند. محلی‌ها مردم عادی از آب درآمدند، نه ستیزه‌جو. از قرار معلوم امریکایی‌ها نمی‌دانستند که این حرکت در خاورمیانه نوعی خوش‌آمدگوییِ دوستانه است. «سلام» معنی می‌شود، نه «ایست».

دیوید کریستال

ترجمۀ: حمید ضرابی

مرجع Spectator